Luka Nedzbala: Ο ρόλος του αρχιτέκτονα στην προστασία της πολιτιστικής κληρονομίας
Ο Luka Nedzbala είναι Σλοβένος – Αμερικανός αρχιτέκτονας που εργάζεται στον τομέα της Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Έχοντας ζήσει σε πολλές…
Η ισχυρή παρουσία κεραμικών αντικειμένων πάντα ωθούσε τον άνθρωπο και στον ιδιωτικό και τον επαγγελματικό χώρο να διατηρεί μια γείωση, μια άμεση διασύνδεση με τη φύση. Άλλωστε, η παράδοση που κρατά σφιχτά δεμένη την ιστορία και το παρελθόν της Κρήτης και σήμερα το παρόν της αποδεικνύει αυτό ακριβώς: την ανάγκη να την κρατάμε στο εδώ και τώρα ζωντανή.
Με κεραμικά πιάτα και σκεύη πάνω στο τραπέζι που τρώμε, με μικρές καλλιτεχνικές δημιουργίες που κοσμούν κάθε γωνιά, όπως βάζα ή αγαλματίδια αλλά και με τα αθάνατα μεγάλα πιθάρια που αποτελούν ένα διαχρονικό must have!
Η ανακάλυψη δύο δημιουργών κεραμικής μάς το αποδεικνύει ξεκάθαρα. Υπάρχει ενδιαφέρον, εκπαίδευση και μια επιθυμία για την κεραμική τέχνη. Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη και ο Στυλιανός Κουκλάκης είναι, ίσως, δυο από τα πιο ζωντανά παραδείγματα ανθρώπων που ζουν εδώ στην πόλη μας και έχουν βάλει την κεραμική δημιουργία μέσα στην ζωή τους!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ
Άρχισα να ζωγραφίζω πάνω σε διάφορα κεραμικά και τα έκανα δώρα σε φίλους. Μου άρεσε πάρα πολύ η αίσθηση!Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη έχει το δικό της εργαστήριο στο Κουμ Καπί. Η επαφή της με την έμπνευση, τη δημιουργία αλλά και τη μορφοποίηση κάθε καινούργιας ιδέας ζωντανεύει αλλά και παράλληλα γεμίζει καλλιτεχνικά την κάθε της ημέρα.
Η ίδια μας εξηγεί: «Σπούδασα τέχνη στην Νέα Υόρκη και από μικρό παιδί ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη. Το 2012 είχα ξεκινήσει μία σειρά από προϊόντα σε κεραμικά σκεύη, που τα είχα σχεδιάσει εγώ για το οινοποιείο μου.
Σιγά, σιγά άρχισα να ζωγραφίζω πάνω σε διάφορα κεραμικά και τα έκανα δώρα σε φίλους. Μου άρεσε πάρα πολύ η αίσθηση και έτσι το πήρα απόφαση να το κάνω και επαγγελματικά και να ξεκινήσω τη δική μου κολεξιόν».
Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη, μάλιστα, επικεντρώνεται και στην ιστορική βάση που κουβαλά αυτή η τέχνη, γεγονός που την καθιστά ακόμα πιο πρωταγωνιστική.
«Τα κεραμικά είδη είναι μεγάλο μέρος της παράδοσης της Κρήτης. Είναι πολύ σημαντικά στην Ιστορία μας από την αρχαιότητα. Πιστεύω πολύ ότι πρέπει να την δείξουμε στον κόσμο και να συνεχίσουμε την παράδοση, με όποια αισθητική και αν έχουμε».
Και παραδέχεται πως της αρέσει πάρα πολύ όταν έρχεται η ώρα να ζωγραφίσει πάνω στις επιφάνειες των κεραμικών δημιουργιών της: «Κάθε κομμάτι είναι εμπνευσμένο από την καθημερινότητά μου, ειδικά τα πρώτα χρόνια που είχα μετακομίσει από Αμερική και όλα μου φαίνονταν διαφορετικά από ό,τι είχα συνηθίσει!
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΚΟΥΚΛΑΚΗΣ
Μου αρέσει πολύ η ιδέα πως κάποιος θα χρησιμοποιεί αυτό που έφτιαξα!Ενώνοντας χώμα και νερό δεν συνθέτουμε απλά ένα μείγμα υλικών, αλλά ανακαλύπτουμε την διαχρονική ισχύ και θέση που έχει ο πηλός. Όπου και να κοιτάξουμε γύρω μας, θα εκπλαγούμε με τα τόσα πολλά κεραμικά αντικείμενα που μας περιβάλλουν. Φτιαγμένα από ανθρώπινα χέρια που έπλασαν τον πηλό με έμπνευση, μεράκι, υπομονή και ατόφια αγάπη!
Ο Στυλιανός Κουκλάκης είναι αυτοδίδακτος γλύπτης και μοιράζεται μαζί μας τα μυστικά της κεραμικής τέχνης, όπως τα έχει βιώσει ο ίδιος. Το πρώτο–πρώτο αντικείμενο που κράτησε στα χέρια του από την πρώτη δημιουργία με τον πηλό ήταν, όπως θυμάται, ένα μαύρο μικρό βαζάκι!!!
Οι τουρίστες-επισκέπτες από άλλες χώρες έλκονται σε μεγάλο βαθμό από τις κεραμικές δημιουργίες και τις περισσότερες φορές προτιμούν… κούπες
Οι ξένοι επισκέπτες έλκονται από τις κεραμικές δημιουργίες και τις περισσότερες φορές προτιμούν… κούπες!Tα αντικείμενα που συνήθως δημιουργεί είναι ποικίλα. Ο ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ένα κεραμικό για να ολοκληρωθεί θέλει αρκετές μέρες. Χρειάζεται το φτιάξιμο της φόρμας, τη διακόσμηση, το πρώτο ψήσιμο, το υάλωμα και το δεύτερο ψήσιμο. Εμένα με κέρδισαν τα χρηστικά αντικείμενα. Μου αρέσει πολύ η ιδέα πως κάποιος θα χρησιμοποιεί αυτό που έφτιαξα. Τσαγιέρες είναι το αγαπημένο μου αντικείμενο».
Ο Στυλιανός Κουκλάκης μάλιστα διοργανώνει κατά καιρούς και μαθήματα κεραμικής… ακόμα και στην παραλία!
«Τα μαθήματα κρατούν τρεις ώρες. Το ψήσιμο που κάνουμε στην παραλία ονομάζεται raku. Σε ένα πολύ μικρό καμίνι ανεβάζουμε τα κεραμικά μας στους χίλιους βαθμούς.
Πυρωμένα τα βγάζουμε έξω, τα τοποθετούμε πάνω σε πριονίδι και τα σκεπάζουμε με μεταλλικούς τενεκέδες.
Με την άμμο τα σφραγίσουμε αεροστεγώς. Λίγο αργότερα τα κρυώνουμε απότομα στο νερό. Έτσι, η όλη διαδικασία κρατάει λιγότερο από μία ώρα».
Και όταν τον βάζουμε να επιλέξει ποια είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που αντλεί από την συμπόρευση με την κεραμική… η απάντησή του είναι αφοπλιστική.
«Μπορώ και βιοπορίζομαι, κάνοντας αυτό που αγαπώ!»