Ενεργειακός Συμψηφισμός στις επιχειρήσεις

Οι Ενεργειακές Κοινότητες (Εν. Κοιν.) στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι ένα μάλλον παρεξηγημένο εργαλείο πολύ – συμμετοχικής οικονομίας. Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του θεσμού (περίοδος 2018-2020) υπήρξε δυστυχώς καταστρατήγηση των προνομίων που αδιακρίτως αυτές απολάμβαναν και εν προκειμένω, της προτεραιότητας στην πρόσβαση στο δίκτυο, δηλαδή στον ηλεκτρικό χώρο και την έκδοση Όρων Σύνδεσης από ολιγομελή σχήματα επενδυτών με αμιγώς κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Η Πολιτεία το 2020 και αφού, δυστυχώς, χάθηκε πολύτιμος χρόνος περίπου δύο ετών για την διάσωση της ακεραιότητας του θεσμού, ρύθμισε εν τέλει το τοπίο με επιτυχή, θα λέγαμε, εν γένει τρόπο δηλαδή ως προς τον δραστικό περιορισμό των καταχρηστικών προτεραιοτήτων.

Στην αυτοπαραγωγή, ωστόσο, που ως δραστηριότητα δεν καταλαμβάνεται από τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα της προσπόρισης εισοδήματος, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γνώμονας εκεί δεν είναι η πώληση της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά η ιδιοκατανάλωση ή ο συμψηφισμός της με την καταναλισκόμενη, με σκοπό την εξοικονόμηση πόρων και την βελτίωση της οικονομικής απόδοσης εκάστου μέλους που κατά τα άλλα μπορεί και να μην φέρει καν την ιδιότητα του ηλεκτροπαραγωγού τόσο ως φυσικό πρόσωπο αλλά και ως επιχείρηση.

Ο νομοθέτης, από πλευράς προτεραιότητας πρόσβασης στο δίκτυο για λήψη όρων σύνδεσης, έχει εντάξει την αυτοπαραγωγή με ενεργειακό ή εικονικό ενεργειακό συμψηφισμό στην Ομάδα Β, δηλαδή αρκετά ψηλά, ούτως ώστε τα όποια τέτοια αιτήματα να έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες ικανοποίησης.

Παρόλα αυτά, εξετάζοντας σφαιρικά το μοντέλο των Εν. Κοιν. για αυτοπαραγωγή, η εφαρμογή των ενεργειακών κοινοτήτων και του εικονικού ενεργειακού συμψηφισμού στον ξενοδοχειακό κλάδο αλλά και τον ευρύτερο επιχειρηματικό θα προσέφεραν λύση σε περιβαλλοντικά ζητήματα και θέματα χωροθέτησης των ενεργειακών υποδομών εντός της ξενοδοχειακής μονάδας, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών τους.

Υπό την επιφύλαξη εξεύρεσης ηλεκτρικού χώρου, ώστε να μπορέσει να φιλοξενηθεί κάπου εντός της Περιφέρειας, που εδράζεται η κοινότητα, μια φωτοβολταϊκή μονάδα παραγωγής έως 3 MW που είναι το άνω όριο, αυτό που θα είχε να προσφέρει στις επιχειρήσεις μέλη της θα ήταν οι οικονομίες κλίμακας στην παραγωγή ενέργειας προς αυτοκατανάλωση καθώς και η αποφυγή εγκατάστασης της μονάδας εντός του χώρου των τουριστικών επιχειρήσεων, κάτι που δεν είναι αρχιτεκτονικά και περιβαλλοντικά εύκολο να συνδυαστεί.

Οι επιχειρήσεις δηλαδή που είναι μέλη μιας τέτοιας Εν. Κοιν. θα έχουν την ευκαιρία να συμψηφίζουν την ηλεκτρική τους κατανάλωση με το ποσό ενέργειας που τους αναλογεί από την παραγωγή της φωτοβολταϊκής μονάδας, σύμφωνα με τα ποσοστά που αναγράφονται στο προσάρτημα της σύμβασης συμψηφισμού που έχουν συνάψει με τον Προμηθευτή τους, μειώνοντας με τον τρόπο αυτό την μηνιαία δαπάνη τους για ηλεκτρική ενέργεια. Βεβαίως, η εξοικονόμηση της δαπάνης αυτής θα χρειαστεί καταρχήν να αποσβέσει την ίδια την επένδυση εκάστου μέλους για την ανάπτυξη της φωτοβολταϊκής μονάδας και ύστερα θα αποτελέσει «καρπό». Με τις τρέχουσες υψηλές ακόμη και μετά την κρατική επιδότηση τιμές ηλεκτρικής ενέργειας, ωστόσο, ο χρόνος απόσβεσης της επένδυσης έχει μειωθεί στα 4 – 5 περίπου χρόνια από 7 – 8 πριν.

Αν συνυπολογιστεί και η σχεδιαζόμενη ενίσχυση της εγκατάστασης φωτοβολταϊκών συστημάτων στις επιχειρήσεις(30 – 50%), ο χρόνος απόσβεσης συρρικνώνεται ακόμη περισσότερο(2 – 3 χρόνια). Συνεπώς, η ενεργειακή κρίση ήρθε να αναδείξει την αυτοπαραγωγή ως επενδυτική επιλογή θωράκισης των οικονομικών του καταναλωτή.

Κλείνοντας, είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί πως η αυτοπαραγωγή με εικονικό ενεργειακό συμψηφισμό, επειδή αφορά 100% έγχυση της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας από μία Φ/Β μονάδα στο δίκτυο, αντιμετωπίζει τους ίδιους περιορισμούς με την κλασική ανεξάρτητη ηλεκτροπαραγωγή. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει οι επενδυτές να έχουν υπόψη τους πως ο συστημικός κίνδυνος η παραγωγή τους να μην μπορεί στον πραγματικό χρόνο να εγχυθεί, άρα και να μην έχουν αντίστοιχη ποσότητα ενέργειας προς συμψηφισμό με τον Προμηθευτή τους, τους αφορά εξολοκλήρου. Συνεπώς, δεν είναι το δίκτυο που θα κινδυνεύσει σε συνθήκες κορεσμού αλλά οι ίδιοι οι επενδυτές. Σε ό,τι αφορά τώρα την αποθήκευση με μπαταρίες που θα μπορούσε να αμβλύνει το φαινόμενο, ως πρώτη γεύση ας κρατήσουν οι ενδιαφερόμενοι πως περίπου διπλασιάζει το κόστος μιας Φ/Β εγκατάστασης.

Επιμέλεια: Μιχάλης Τζινευράκης
Xημικός Μ.Sc.
Συνιδρυτής της εταιρείας
Τ&Τ Τεχνική Ενεργειακή
και της start-up ENEXAN